بایگانی‌های کتاب درباره نیچه

درباره کتاب وقتی نیچه گریست

وقتی نیچه گریست آمیزه ای است از واقعیت و خیال، جلوه ای از عشق، تقدیر و اراده در وین خردگرای سده نوزدهم و در آستانه زایش دانش روانکاوی. فریدریش نیچه، بزرگترین فیلسوف اروپا… یوزف برویر، از پایه گذاران روانکاوی… دانشجوی پزشکی جوانی به نام زیگموند فروید، همه اجزایی هستند که در ساختار رمان درهم تنیده میشوند تا حماسه فراموش نشدنی رابطه خیالی میان بیماری خارق العاده و درمانگری استثنایی را بیافرینند. در ابتدای رمان، لو سالومه، این زن دست نیافتنی، از برویر میخواهد تا با استفاده از روش آزمایشی “درمان با سخن گفتن” ، به یاری نیچه ناامید و در خطر خودکشی بشتابد. در این رمان جذاب دو مرد برجسته و اسرار آمیز تاریخ تا ژرفای وسواسهای خویش پیش میروند و در این راه به نیروی رهایی بخش دوستی دست می‌یابند.

درباره نویسنده کتاب وقتی نیچه گریست: اروین د. یالوم

دکتر اروین دیوید یالوم در سال ۱۹۵۶ در بوستون در رشته پزشکی و در سال ۱۹۶۰ در نیویورک در رشته روانپزشکی فارغ‌التحصیل شد و بعد از خدمت سربازی، در سال ۱۹۶۳ استاد دانشگاه استنفورد شد. در همین دانشگاه بود که الگوی روانشناسی هستی گرا یا اگزیستانسیال را پایه‌گذاری کرد. یالوم هم آثار دانشگاهی متعددی تألیف کرده‌است و هم چند رمان موفق دارد. او جایزه انجمن روان‌پزشکی آمریکا را در سال ۲۰۰۲ دریافت کرد، اما بیشتر به عنوان نویسنده رمان‌های روانشناختی، به ویژه رمان مشهور “وقتی نیچه گریست” شهرت دارد. از دیگر آثار او میتوان به رمانهای “مامان و معنی زندگی” ، “درمان شوپنهاور” ، “دروغگویی روی مبل” و… اشاره کرد.

خرید کتاب وقتی نیچه گریست نوشته اروین د. یالوم با ترجمه‌های متفاوت از سپیده حبیب، مهشید میرمعزی، امیر علیجان پور، کیومرث پارسای، ساناز علمی و اسماعیل اریب

بخشی از متن کتاب وقتی نیچه گریست اثر اروین دی یالوم

به این معنی که هرگز توسط پدرم تحقیر نشدم، هرگز زیر بار قضاوتش احساس خفقان نکردم، هیچگاه هدف زندگی‌ام، برآوردن آرزوهای او نبود. مرگش نعمتی بود و حکم آزادی داشت. هوس‌هایش، هیچگاه قانون زندگی مرا تعیین نکرد. من به خود رها شدم تا راه خویش را بیابم، راهی که پیش از این کسی به آن قدم نگذاشته بود. فکر کن! آیا میتوانی منِ بی دین را که عقاید دروغین را از ذهن رانده‌ام و به کشف حقایق جدیدی نایل آمده‌ام در کنار پدر کشیشم تصور کنی که پیروزی‌هایم، مایه رنج و دردش میشد، پدری که مبارزه من را بر ضد اوهام یک حمله شخصی به خود تلقی میکرد؟